Qorxuram oxucumdan…

Məni sözün öz yanına çağıran da, cümlələrimə nəfəs verən də odur, oxucum. Hər dəfə kağızın ağ sükutuna qol çəkəndə, qələmin ucunda onun baxışlarını duyuram. O, sadəcə sətirlərin üzərindən keçən bir göz deyil, vicdanımın güzgüsüdür, səsimə can verən ruhdur. Yazının hər kəlməsini bir namus kimi ölçüb-biçir, sətirlərin arxasındakı niyyəti çək-çevir edir. Buna görə də qorxuram yalanın, süni gözəlliyin, bəzəkli nifrətin qaralama ləkəsi oxucumun baxışlarında görünər deyə.

Oxucu deyəndə, mətnin kənarında gizlənən xəyali silueti yox, bir külək kimi pəncərəmi döyən, sual dolu gözləri ilə sözlərimin içini yoxlayan böyük qüvvəni nəzərdə tuturam. Onun öz haqlı tələbi var duymadan yazılmış səmimiyyət, rənginə yetən həqiqət, bəzəksiz gerçəklik. O, ləzzətini altdan-alta gördüyü ucalıqda axtarır; qısa qane olmaz, uzun yeri bezməz, amma yalana da səhnə verməz. Yaltaqlığın sükutunu hiss etdiyi kimi, dürüstlüyün alovunu da dərhal duyur.

Oxucum bir qartaldır, qanadları səmanın göy qatında, baxışı isə sözlərimin ən dibinə enir. Oradan mənə tərəf baxarkən nə saxta romantizm, nə də kəlmələrə geyindirilmiş yalan libası gizlənə bilir. Şahin baxışı ilə mətnin xırda göz yaşını görür, sönük sevinci hiss edir, ehtiyatla saxlanılan həqiqəti ovlayır. Bu sərt və nəcib baxışın önündə özümü yalın, müdafiəsiz, bir qədər də mühakimə masasında hiss edirəm. Elə buna görə qələmin hər titrəyişi mənim üçün həm məsuliyyət, həm də cəsarət təlimidir.

Mətbəxindən buxar qalxan bir ev kimi, mən də duyğularımı bişirib süfrəyə gətirdiyimdə, oxucumun damaq dadını unutmuram. Bilirəm ki, o, xörəyin dadını duzunda, verdiyim sözün səmimiyyətini sətirlərimin duzunda sınayacaq. Söz qazanının altını ya çox qızdırıb yandırmamalı, ya da az isitməklə çiy qoymamalıyam. Çünki oxucum masadan ac qalxsa, bu acı mənim vicdanımın üzü olacaq.

Və hələ o öz qartal yüksəliyində dayanmadan məni seyr etdikcə, mən də uçmağa cəsarət tapıram. Onun iti baxışlarının arxasında dayanan səssiz dəstəyi bilirəm və o dəstəyə hörmət borcumu sözlə, zəhmətlə, həqiqətlə qaytarıram. Çünki sonda, məni mən edən o böyük qüvvəyə oxucuma ən ucadan baş əyirəm. Mənim hər sətirimdə onun nəfəsi var, hər nöqtəmdə isə onun gözü...

Alxas.