Uzunqulağlar elit yaşayış kompleksində 

yaşayırsa.....

( Başıma düşən zibildən sonra )

Çox mərtəbəli binalar homosspes insanın “sivilizasiyaya” keçdiyini zənn etdiyi müasir mağaralar. Bu daş qutuların içində yaşayan, amma adam kimi yaşamağı öyrənə bilməyən bir sürü var. Adlarını nə qoyasan bə nə söyəsən ? Bunlar insan deyilsə, heyvan da deyillər. Qoy, adlarını qoyaq uzunqulağlar.

Deməli, bunlarda balkon diplomatiyasında zibil ilə başlayır.

Bina həyətində yeriyirsən, birdə zıpıltı ilə başına plastik şüşə düşür. Yuxarı baxırsan bir balkon. Qapısı açıq, içəridən zəfəranlı plov iyi, əlində zibil torbası bir mamasın tanımıyan "ağsaqqal" yada "ağbircəy". Zibili yerə tullayıb arxaya çəkilir, sanki söyülməy vaxtı gəlib. Deyəsən, bu tayfa zibil yeşiklərini elə uşaq nağılı kimi bir şey sanır  "bir var idi, bir yox idi".

Bu məxluqların məntiqi sadədir, zibili atan günahkar deyil, tutan axmaqdır.

Bu quoyun binada yaşayır amma həyət evi kimi davranır. Girişin qarşısında çarpayı çırpır, kreslo qoyub çay içir. Əli boş olanda avtomatik olaraq binanın qabağını günəbaxan tumu şakıltı ilə yeyir. Binanın qapı önü mənim dədəmin ərazimdir, deyə özlərinə qanunda kəsirlər.

Tərbiyə zəminində yetişmiş, amma tərbiyədən xəbəri olmayan bu qəbilə, bina mədəniyyətinin bir nömrəli düşmənidir.

Ana olmaq çətindir, amma mədəni ana olmaq daha da çətindir. Balkonun pərdəsi açılır, bir pambers yuxarıdan paraşüt kimi havalanır və binanın önünə enir. Yerə çatan kimi isə partlayış verir.

Bu səhnəni hər gün görəndə bir sual doğur ki, bu xanımcığazlarlar kimsə qoyabı tanış olur. Özünüzü az söydürün.

Padyezdə anqıranlar xüsusi tiplərdi. 

Günün saatına baxmazlar. Padyezdin içində  əntər kimi qışqırırlar. Elə bil ki, sinfonik operanın məşqi gedir. Ancaq nə musiqi var, nə də sənət. Bu anqıran məxluqlar üçün padyezd bir səhnədir. Hər addım, hər qışqırıq bir bunlar üçün həyaydır.. Səsi az qalır ki, liftə minib 5-ci mərtəbədə də eşidilsin.

Ailədə sevməyi öyrənməyən bu uzunqulağlar, indi sevgini mikrafonla öyrətməyə çalışır.

Lift binamuslarıda var.

Lifti çağırırsan, qapı açılır və sən geri çəkilirsən. Üfunəy qoxusu.Təkcə iylə yox, eyni zamanda görüntü səni dəli edir və ağzın açılır. Söyüşün opdavoyun deyirsən. Divarda ketçap, yerdə günəbaxan tumu, bəzən isə "çox iyli sulu" hadisələr.

Bu məxluqlar üçün lift təkcə nəqliyyat vasitəsi deyil orası həm tualetdir, həm mətbəx, həm də sərgi salonu.  Əxlaqsız köpəy uşaqı.

Bu çox mərtəbəli binada yaşayanların problemi mərtəbə deyil, mərifətdir. İnsanı insan edən mərtəbəyə liftlə yox, əxlaqla qalxmaq olur. Amma, bəzi uzunqulağlar hələ də "adam olmaq" mərtəbəsinə bircə düymə basmağı bacarmırlar.